Czarne krążki to płyty drobnorowkowe, określane również mianem mikrorowkowych (ang. microgroove records). Powszechnie nazywa się je winylowymi, od materiału, z którego są produkowane, czyli polichlorku winylu.

Płyty drobnorowkowe nagrywane są dwustronnie. Rowek z zapisem zaczyna się , przy brzegu płyty, a kończy blisko jej środka, podobnie jak w starszych płytach szelakowych przeznaczonych do gramofonów korbowych.

Pierwsze płyty winylowe

Powszechnie stosowane przez kilka dziesięcioleci płyty winylowe, po raz pierwszy pojawiły się w 1946 r. Dwa lata później RCA Victor wypuściła krążki długogrające Long Playing Microgroove Record (LP). Single, opracowane przez firmę fonograficzną Columbia Records, dostępne są w sprzedaży od 1949 r. Początkowo płyty RCA oraz Clolumbia traktowane były jako produkty konkurencyjne, jednak z czasem przyjęły się obydwa formaty. Od tego czasu, po dzień dzisiejszy można nabyć:

  • longpleje o średnicy 30 cm (12 cali) oraz prędkości obrotowej 33 1/3 obr/min,
  • single o średnicy 17,5 cm (7 cali) i prędkości obrotowej 45 obr/min,

a gramofony dostępne obecnie na rynku odtwarzają zarówno mniejsze, jak i większe płyty winylowe, a często również starsze szelaki.

Rozwój winylowego przemysłu rozrywkowego

Początkowo płyty winylowe nagrywane były wyłącznie jako monofoniczne, o szerokości rowka równiej 50 mikronom. W 1958 r. zaczęto produkcję płyt stereofonicznych, wykorzystujących rowek o szerokości 40 mikronów. Standard obejmuje nie tylko szerokość rowka, ale również promień wierzchołka igły gramofonowej. Dla zapisu mono mieści się on w przedziale 13-25 mikrometrów, natomiast w przypadku stereo – 13–18 mikrometrów.

Dynamiczny rozwój winyli nastąpił w latach 50 ubiegłego wieku. Trwalsze, cieńsze i lżejsze winyle, na których można było zapisać aż do 30 minut dźwięku na jednej stronie (LP), wyparły całkowicie płyty gruborowkowe. Produkcji szelaków zaprzestano w większości krajów jeszcze w tym samym dziesięcioleciu.

Upadek i renesans czarnego krążka

Czarna płyta winylowa królowała przez 3 dekady, dopóki nie zastąpił jej cyfrowy krążek CD. Sprzedaż winyli drastycznie się zmniejszyła, w przypadku singli zamierając niemal całkowicie. Longpleje przetrwały dzięki melomanom oraz didżejom, którzy korzystali i korzystają z możliwości winyli, których nie daje żaden dysk kompaktowy (spowalnianie, przyspieszanie itp.).

Choć zapewne produkcja czarnych krążków nigdy nie powróci do poziomu z lat 60 i 70 ubiegłego wieku, to w ostatnich latach odnotowuje się duży wzrost zapotrzebowania na płyty winylowe.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj